عقاب و مار
اینان حیوانات زرتشت اند. مار به دور گردن عقاب پیچیده است. بنابراین، هر دو بازگشت جاودان را همچون اتحاد، حلقه در حلقه، همچون نامزدی زوج دیونزیوس – آریان بیان می كنند. اما آن را به شیوه حیوانی، همچون یقینی بی واسطه یا وضوحی طبیعی بیان می كنند. (ذات بازگشت جاودان، یعنی خصلت گزینشگرانه اش، خواه از دیدگاه اندیشه و خواه از دیدگاه هستی، بر آنان پوشیده می ماند. از همین رو، از بازگشت جاودان، نوعی ‹‹یاوه گویی›› و ‹‹ورد زبان›› می سازند. افزون بر آن، مارگسترده مبین چیزی توانفرسا و نا ممكن موجود در بازگشت جاودان است. مادام كه بازگشت جاودان چونان یقینی پنداشته شود كه به موجب آن، هم چیز باز می گردد).
خر یا شتر
اینان حیوانات بیابان اند(هیچ – انگاری). آنان بار می برند، آنان تا عمق بیابان بار می برند. خر دو عیب دارد: نه اش، نه ای دروغین، ‹‹نه ی›› كینه توزی است و علاوه بر آن، آری اش (عر – آری، عرآری) آری دروغین است. او می پندارد كه اثبات كردن معنای حمل كردن و به عهده گرفتن است. خر، پیش از هر چیز، حیوان مسیحی است. او با ارزش های به اصطلاح ‹‹برتر از زندگی›› را می برد. پس از مرگ خدا، او بر خودش می برنهد، بار ارزش های انسانی را می برد، مدعی برعهده گرفتن ‹‹واقعیت آن گونه كه هست›› می شود. خر از آغاز تا پایان، كاریكاتور آری دیونزیوسی و خیانت به آن است؛ او اثبات می كند، اما فقط فرآورده های هیچ انگاری را اثبات می كند. همچنین گوش های درازش مغایر با گوش های كوچك، مدور و پر و پیچ و خم دیونزیوس و آریان است.
عنكبوت یا رتیل
این روحیه انتقام گیری یا كینه توزی است. قدرت سرایتگرش، نیش اوست. خواست اش، خواست كیفر دادن و قضاوت كردن است. سلاح اش تار است، تار اخلاق. موعظه اش، مساوات است(این كه همه دنیا شبیه خودش شوند!).
دلقك(میمون، كوتوله یا دیو)
این كاریكاتور زرتشت است. او از زرتشت تقلید می كند، اما همچون سنگینی كه از سبك تقلید كند. همچنین معرف بدترین خطر زرتشت است: خیانت به مسلك و آئین. دلقك تحقیر می كند، اما تحقیركردن او از كینه توزی ناشی می شود. او روح سنگینی است. او همچون زرتشت، مدعی پیشی گرفتن و چیره شدن است. اما چیره شدن برای او بدین مفهوم است:یا بر دوش دیگری سوار شدن (بر دوش انسان و بر دوش خود زرتشت خزیدن)، یا از روی آن پریدن. این، دو تعبیر نادرست ممكن درباره ‹‹ابرانسان›› است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر